Εμπρός της Σπάρτης τα παιδιά, της λεβεντογεννήτρας, με την ασπίδα στο ζερβό με το ατρόμητο κοντάρι, μην τη λυπάστε τη ζωή, πανάξιοι γιοί της Σπάρτης. Τυρταίος
Πήραν αυτά που βρήκανε σ΄ αυτούς που δεν ανήκαν ληστεία ανθρώπων θησαυρός άρπαξαν το βιός και κόπους ανθρώπων τον Αγώνα!
Νοιώσαν, πανίσχυροι
στο θησαυρό που λήστεψαν ακόπως και ευκόλως ξέχασαν τα χρόνια πως περνούν ο χρόνος, ποτέ δεν περιμένει αμείλικτος και απηνής φτιαγμένος για να τιμωρεί και να υπενθυμίζει την Αρετή- Δικαιοσύνη!
Σ΄ένα κουτούκι ταβερνάκι σε μια φτωχογειτονιά δυο φίλοι βοηθοί, σε μια οικοδομή.
Συναντιούνται κάπου- κάπου
για να πιούν λίγο κρασάκι ν΄ανταλλάξουν κουβεντούλα πάνω στη σκληρή ζωή
Ο ένας λέγεται Μανώλης
κι ο άλλος με τ΄όνομα Θωμάς, ο Μανώλης παντρεμένος με μια καλή γυναίκα κι ένα παιδί στην αγκαλιά αγωνίζεται για να τα φέρει βόλτα Ο Μανώλης ρωτά το φίλο του Θωμά: δε μου λες, φίλε Θωμά μια γυναίκα σύντροφο δεν κατάφερες να βρεις ακόμα;
θα σου θυμήσω ρε Μανώλη, άλλη μια φορά,
έχω μια μανούλα λαβωμένη θύμα, από στερήσεις στη ζωή! Πριν φύγω για δουλειά, τα πρωινά η φωνή κι η ευχή της μάνας, καθημερινά, είναι μια παρηγοριά μια ελπίδα, μια Αγάπη εις τη δύσκολη ζωή!
Τα βήματά σου μετράμε να ΄ρθής κοντά μας των αγγέλων πνοή, να χαρίσεις σε μας, τα παιδιά σου, με τη ζεστή γλυκειά σου ματιά, εσύ! Μοσχοβόλα και του γάλα τροφός
Μας ξυπνάς το πρωί
στη γλυκειά αγκαλιά,
της ψυχής σου με χάδι, μανούλα!
Το άγγιγμα των δαχτύλων σου φέρνει, την άνοιξη στο λαμπρό του ήλιου, αγάπης, το φως
Στ΄όνομά σου διαβάζω, αγγέλων τραγούδια,
Ανάσα Μητέρα! Ταξίδια χαράς Στα βήματά σου, μητέρα, χτυπά η καρδιά μας ζωγραφιά εσύ, της ψυχής μας τραγούδια ζωγραφιά Μητέρα, γραμμένη στα άστρα
Ταξίδια πέραν των άστρων
χαράς ευτυχία σε σένα, Μητέρα διακρίνω το αιώνιο Φως!