Αβάσταχτη Σκλαβιά

Κατά τήν ἄφατο τεσσάρων
αἰώνων τή σκλαβιά!
Ἀβάσταχτος, τῆς διάρκειας, ὁ πόνος!!!
Οἱ πλάτες, μπορεῖ νά λύγισαν,
ἀλλά ἄντεξαν, τό βάρος εἰς τόν χρόνον.

Ἕνα ἀτέλειωτο τοῦνελ, σκοτεινό
σήραγγα τεσσάρων αἰώνων, χρόνο…
μέσα σ’ αὐτό τό ἔρεβος
καί τό βαθύ σκοτάδι
τεσσάρων αἰώνων, φυλακή!!!

Κυοφοροῦσες μάνες, πρόσφεραν
τήν κατάλληλη στιγμή,
σάν πίδακες, τά παλληκάρια…
γκρέμισαν, τά ντουβάρια τῆς σκλαβιᾶς
φέραν, τό λυτρωμό, ξεσηκωμό,

Τό αἰώνιο Φῶς! Τό ταιριαστό!

Εἰς τήν Πατρίδα μας,

Ἑλλάδα!!!